ξενοπολίτης

ξενοπολίτης, ό (ΑΜ)

μσν.

ως επίθ. αυτός που χρησιμοποιείται, που ισχύει σε ξένη πόλη («καὶ μὴ πειρᾱσθαι συνιστᾱν νόμον ξενοπολίτην», Τζέτζ.)

αρχ.

ξένος που έχει πολιτογραφηθεί πλέον στην πόλη που κατοικεί.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ξένος + πολίτης].